Log In

Dania: Rowerzyści w Aarhus na „zielonej fali”

Duńskie miasto Aarhus przeprowadza niecodzienny eksperyment. Na jednym ze skrzyżowań zainstalowało sensor, który wykrywa rowery wyposażone w specjalny identyfikator i zmienia im światło na zielone. Wszystko po to, by zachęcić mieszkańców do częstszego korzystania z dwóch kółek.
Aarhus to drugie pod względem wielkości miasto w Danii. Ten ważny port morski i węzeł kolejowy zamieszkany przez ok. 240 tys. osób stał się polem niecodziennego eksperymentu mającego zachęcić ludzi do przesiadki z samochodów na rowery.

Bez czerwonych świateł

Jak działa nowatorski system w praktyce? Rowerzysta umieszcza nadajnik RFID (Radio-Frequency Identification) na swojej maszynie. Urządzenie, podobnie, jak magnesy liczników rowerowych, montowane jest na szprychach przedniego koła. Kiedy sensor zlokalizowany w pewnym oddaleniu od skrzyżowania wykryje zbliżający się jednoślad z identyfikatorem, zmienia światło na przejeździe rowerowym na zielone. Oczywiście, czyni to w razie konieczności i na tyle „inteligentnie”, by nie narazić rowerzysty na wjechanie wprost pod koła samochodu.

Pilotażowy projekt będący częścią międzynarodowego programu RADICAL trwa od kwietnia br. Do tej pory identyfikatory otrzymało 200 mieszkańców. Zdaniem Rity Westergaard z ID -Advice – firmy, która dostarczyła urządzenia – eksperyment to swojego rodzaju odpowiedź na systemy automatycznej detekcji aut. Zastosowanie podobnych rozwiązań w przypadku rowerów nie sprawdza się, ponieważ pętle nie są w stanie ich wykryć. Łatwe do zamocowania oraz nie wymagające dodatkowej obsługi (np. ładowania) identyfikatory RFID wydają się zatem najlepszym rozwiązaniem. Tym bardziej, że same czujniki również nie należą do trudnych w instalacji i mają wielkość kosza na śmieci.

Zdaniem Westergaard, eksperyment okazał się sukcesem. Posiadacze identyfikatorów byli zadowoleni z funkcjonowania urządzeń i nie zgłaszali uwag, jakoby światła zmieniały się w nieodpowiednim momencie, narażając ich na niebezpieczne sytuacje. Pretensji nie zgłaszali również kierowcy. Pewne kłopoty sprawiło jedynie serwisowanie czujników.

Z samochodów na rowery

Skąd tak niecodzienny pomysł na ułatwienie życia użytkownikom dwóch kółek? Władze duńskiej miejscowości odkryły, że konieczność częstego zatrzymywania na czerwonych światłach to drugi z kolei (po nie najlepszej jakości infrastrukturze rowerowej) najistotniejszy czynnik zniechęcający mieszkańców do korzystania z rowerów. Mniej rowerzystów oznacza więcej samochodów, a w rezultacie – więcej korków i bardziej zanieczyszczone powietrze, z którymi magistrat Aarhus walczy. Stąd idea uczynienia miasta przyjaźniejszym rowerzystom przez wyeliminowanie zatrzymań na skrzyżowaniach.

[fvplayer src=”https://www.youtube.com/watch?v=XS2sEP0HTkU”]

ID – Advice zapowiada kontynuację eksperymentu. W drugim kwartale 2016 roku system ma zostać wdrożony na kilku kolejnych skrzyżowaniach. Wzrośnie również liczba osób posiadających identyfikatory RFID.

Co to jest RFID?

RFID (z ang. Radio-frequency identification) to ogólny termin używany, aby opisać technologię która umożliwia automatyczną identyfikację inaczej rozpoznanie obiektu przy użyciu fal radiowych.

W skład systemu wchodzi znacznik RFID (zwany też transponderem, etykietą RFID, chipem RFDI, tagiem RFID), oraz czytnik RFID z anteną. Typowy znacznik RFID to mikrochip (układ scalony) połączony z anteną, umocowany na nośniku (papierze, plastiku).

microchipW mikrochipie wyposażonym w kilkaset bitów pamięci użytkownika można zapisywać dane, zwykle zapisuje się tylko numer, który odnosi się już do określonej bazy danych użytkownika. Aby odczytać te dane ze znacznika RFID potrzebny jest czytnik RFID wraz z anteną. Dane zawarte w znaczniku mogą być odczytane w każdym momencie. Gdy antena odbierze sygnał (energię elektromagnetyczną) od anteny czytnika, używając tej energii wysyła sygnał zwrotny w postaci fal radiowych do anteny czytnika zawierający informację o zawartości pamięci mikroczipu.

Jak to działa?

Czytnik wyłapuje fale radiowe i interpretuje je, odczytując określone dane. Czytnik jest w stanie odczytać ponad tysiąc tagów w czasie pojedynczych sekund, ta liczba zależy od modelu cztynika. Następnie czytnik może przesłać uzyskane dane do komputera, gdzie zostaną wykorzystane stosownie do potrzeb.

Część pamięci w mikrochipie stanowi TID (tag identification memory ) – unikalny numer seryjny identyfikujący taga, dostęp do pamięci jest zabezpieczony hasłem, jest ono wymagane do odczytu, zapisu i zmiany danych znacznika, odrębne hasło umożliwia zniszczenie znacznika.

Historia RFID.

Korzeni radiowej identyfikacji można się dopatrzeć już w badaniach nad falami elektromagnetycznymi i radiowymi, prowadzonymi w XIX wieku. Koncepcja użycia częstotliwości radiowej do odbicia fali od obiektu sięga roku 1886, do eksperymentów przeprowadzanych przez Fredericka Hertza. Radar został wynaleziony w 1922 r. i znalazł swoje praktyczne zastosowanie w czasie II wojny światowej, kiedy to Brytyjczycy użyli systemu IFF (Identify Friend or Foe – rozpoznaj czy to przyjaciel czy wróg), aby odróżnić sprzymierzone samoloty wracające z misji od nieprzyjacielskich wkraczających na brytyjskie niebo.

W 1948 r, Harry Stockman opublikował pracę pod tytułem „Komunikacja przy pomocy mocy odbitej”, w której zarysował koncepcję tego czym ma szansę stać się RFID w przyszłości.

W 1973 r., badacz IBM, Charles Walton, który następnie stworzył własną firmę Proximity Devices, opatentował „pasywny transponder radiowy, umożliwiający otwieranie drzwi bez użycia klucza”. We wniosku opisano system, które podstawą była karta z wbudowanym znacznikiem RFID oraz zamek w drzwiach, wyposażony w czytnik kart oraz system porównywania numeru identyfikacyjnego znacznika z karty z bazą wcześniej zdefiniowanych numerów. Jeśli dane autoryzacyjne do siebie pasowały, drzwi były automatycznie otwierane. Idea wykorzystywana do dziś. W tym samym roku Mario Cardullo uzyskał patent na aktywny znacznik RFID z wbudowaną pamięcią wielokrotnego zapisu.

Lata 80 to znaczny rozwój i zainteresowanie technologią RFID. W USA było to głównie wykorzystanie jej do transportu, systemów dostępu, znakowania zwierząt, w Europie zastosowania związane z przemysłem i biznesem, zainteresowano się także systemami opłat drogowych. Pierwszy komercyjny system naliczania opłat drogowych powstał w Norwegii w 1987 i szybko został zastosowany w Stanach (np. w Tunelu Lincolna).

Lata 90 to dalszy rozwój automatycznych systemów opłat drogowych, ale także odkrywanie nowych zastosowań dla RFID – skipassy, kontrola dostępu samochodów, i wiele innych komercyjnych zastosowań. Wraz z sukcesem automatycznego systemu naliczania opłat drogowych RFID znalazło zastosowanie w kartach podróżnych, dostępie do obszarów należących do wspólnot i kampusów. Potem RFID rozszerzyło swój zasięg na zarządzanie produkcją, występując często obok kodów kreskowych, technologia stała się szczególnie przydatna w zarządzaniu łańcuchem dostaw, kontroli i przyspieszeniu produkcji, zarządzaniu i inwentaryzacji środków trwałych, ułatwiła funkcjonowanie branży odzieżowej, dzięki niej poprawiła się obsługa klienta, umożliwiła lepszy dostęp do informacji biznesowych, lepsze zrozumienie procesów firmowych. Stała się częścią naszego życia i nieodłącznym elementem funkcjonowania coraz większej liczby firm.

W początkowym etapie działania technologii RFID brak było jednolitych rozwiązań. W pierwszych fazach rozwoju powstały 4 różne protokoły komunikacyjne, po dwa opracowane przez Międzynarodową Organizację Standaryzacyjną ISO (ISO/IEC 18000-6A i B) oraz organizację EPCglobal i standardy serii EPC (EPC klasa 0 generacja 1 i EPC klasa 1 generacja 1). Różne standardy, różne protokoły komunikacyjne oraz brak między nimi kompatybilności przysparzały wiele problemów, które mogły być rozwiązane jedynie przez użycie czytnika wielo-protokołowego, co wiązało się z dodatkowymi kosztami. Dlatego też organizacja EPCglobal w 2005 roku wprowadziła w użycie nowy standard EPC klasy 1 generacji 2, który ma na celu ujednolicenie protokołów komunikacyjnych tak, aby technika RFID mogła być stosowana globalnie w całym zakresie częstotliwości od 860 do 960 MHz. Standard ten został również przyjęty przez organizację ISO i zapisany w dokumencie ISO/IEC 18000-6 C. Jest to międzynarodowy standard, który opisuje szereg różnorodnych technologii RFID, z wykorzystaniem dla każdej z nich – unikalnych pasm częstotliwości. Największą różnicę pomiędzy EPC Gen 1 i EPC Gen 2 jest to, że w EPC Gen 2 jest jeden globalny protokół.

EPC (Electronic Product Code, Elektroniczny Kod Produktu) – jest swego rodzaju numerem seryjnym, unikatowym na skalę globalną, który można określić mianem następcy standardowego kodu kreskowego. EPC znajduje swoje zastosowanie w połączeniu z systemem RFID. Dzięki oznakowaniu produktu takim numerem możliwe jest identyfikowanie położenia każdego produktu w obrębie łańcucha dostaw.

Tagged under

Warsaw

Banner 468 x 60 px